Zaprojektowany przez nas układ zabudowy kamienicy bezpośrednio wynikał ze szczegółowej analizy układów historycznych. Przyjęliśmy, że dziewiętnastowieczne systemy zabudowy kamienicznej rozwijały się w ścisłym związku z modelem społecznym, a struktura budynku odzwierciedlała ówczesne stosunki.
Istniał silny podział na część lepszą (frontową) i gorszą (oficyny w podwórkach), zamieszkałą przez ludność uboższą, pełniącą funkcję usługową wobec ludności o wyższym statusie społecznym, zamieszkującej część frontową. Mieszkania zlokalizowane w oficynach cechował brak intymności, gorszy komfort życia, lokale te były jednostronnie przewietrzane a ich lokatorzy musieli współdzielić przestrzeń podwórka z pozostałymi mieszkańcami, a także osobami korzystającymi z usług w oficynach. Również mieszkania na wyższych kondygnacjach kamienicy były mniej atrakcyjne, o niższym prestiżu.
W obecnych czasach ów model kulturowy, którego wytworem jest architektura łódzkiej kamienicy, całkowicie nie przystaje do współczesnych realiów i oczekiwań. Co zatem dzisiaj odstrasza od zamieszkania w kamienicy? Kluczem jest ta cecha XIX-wiecznego modelu społecznego, odzwierciedlona w architekturze, którą możemy określić jako wszechobecną hierarchiczność. Siła, w ten sposób ukształtowanej przestrzeni, jest tak wielka, że dla współczesnego, pozornie bardziej egalitarnego społeczeństwa, negatywne odczucia wydają się nie do przezwyciężenia.
Był to bardzo istotny aspekt, który rozważaliśmy w trakcie projektowania. Koniecznym wydało się wprowadzenie w obszar struktury kamienicznej pojęcia przestrzeni izotropowej, czyli takiej samej w każdym kierunku. Głównym celem stało się wyrównanie potencjału przestrzennego na działce. Chcieliśmy, żeby mieszkania w głębi działki, w miarę możliwości, zyskały na wartości, żeby mieszkania wyżej nie były gorsze niż te zlokalizowane na niższych kondygnacjach. Uznaliśmy, że układ „hantlowy”, z jedną środkową oficyną, zmodyfikowany przez dostosowanie do warunków oświetleniowych będzie najlepszym punktem wyjścia dla projektowania. Określiliśmy pożądane cechy układu projektowanego, takie jak:
-zniesienie odczucia hierarchicznego podziału społecznego poprzez zniwelowanie podziału na część lepszą (frontową) i gorszą (oficyny)
-zwiększenie intymności mieszkań, złagodzenie relacji między mieszkańcami
-zmianę funkcji podwórka, uspokojenie i wyciszenie poprzez przeniesienie podstawowych funkcji społecznych do obszaru ulicy, użytkowanej jako przestrzeń współdzielona
-stworzenie dla mieszkańców miejsc wspólnego użytkowania, podnoszących atrakcyjność i funkcjonalność budynku.
W praktyce oznaczało to wykonanie projektu, który dążył do indywidualizacji przestrzeni (tarasy, wykusze, loggie, balkony) przy jednoczesnym podniesieniu jakości architektonicznej i standardu higienicznego wszystkich mieszkań (większość mieszkań dwustronnie przewietrzana), wprowadzenie rozwiązań ekologicznych i zieleni, w tym stworzenie zamiast jednego podwórka kilku intymnych, zielonych dziedzińców, wykorzystanie wszystkich dachów do stworzenia zielonych ogrodów wspólnie użytkowanych przez mieszkańców oraz kontrola i ograniczenie dostępu do wnętrza kamienicy.
Elewacja kamienicy została zaprojektowana jako symetryczna, ceglano-kamienna kompozycja dziewięcioosiowa z mocniejszymi akcentami bocznymi zwieńczonymi formami wieżowymi i słabiej zaakcentowaną osią główną budynku.